Tak pięknie wydanej książki o tak przemyślanej pod każdym względem konstrukcji nie pamiętam. Nie zapomniano nawet o zakładce w formie sznurka (nie pamiętam kiedy ostatnio coś tak przydatnego widziałem). Szkoda że papier jest szary (niestety to już norma przyzwyczaiłem się). Za to nie jest szorstki i to mi się podoba bo przyjemniej się kartki przewraca. Być może dlatego, że jest tak ładnie wydana ta książka tyle kosztuje. Cena w tej chwili nie jest mała w stosunku do wielkości książki nad czym ubolewam (mogła być ciut niższa). Z drugiej strony wiem za co płacę. I rozumiem że nie jest to książka wydana w takim nakładzie żeby można było zmniejszyć cenę. Wizualnie od pierwszej karty po ostatnią ta książka bardzo mi się podoba.
Bardzo ładnie napisane wstęp i zakończenie przez córkę Tadeusza Stachowiaka panią Barbarę Lipską. Między nimi wspomnienia pisane ręką głównego bohatera. Pierwszą częścią książki jest życiorys. Potem część wspomnień od początku konspiracji do Powstania Warszawskiego potem okres Powstania. Okres po opuszczeniu terenu walk czyli od szpitala na drugim brzegu Wisły przez wszystkie etapy tułania się aż po więzienie. Oczywiście wszystko jest podzielone chronologicznie na rozdziały. Nie piszę streszczenia więc tylko w dużym skrócie opisałem zawartość. I na tym się kończy ta część. Zaczynają się pamiętniki pisane w więzieniu. Na końcu są 2 listy do niego. Tyle by było na temat zawartości.
Nie jestem polonistą oceniając jako czytelnik uważam, że Tadeusz Stachowiak spisał swoje wspomnienia jak ktoś zawodowo trudniący się pisaniem. W dzisiejszych czasach wielu słynnych ludzi ma parcie na pisanie swoich biografii ale niestety muszą to robić z pomocą dziennikarzy żeby jakoś te książki wyglądał. Tu nie, wszystko jest napisane bardzo ładnie wszelkie poprawki byłyby zbędne mimo że autor w więzieniu narzekał na swoje braki z języka polskiego. Jak widać nadrobił je i mimo upływu lat nadal potrafił dobrze pisać (chciałbym tak potrafić pisać). Mnie się sposób w jaki jest napisana ta książka bardzo podoba
Ponieważ blog jest poświęcony oddziałowi „Groźnego” tej części w końcu czas poświęcić uwagę. Niestety nikt kto interesuje się oddziałem „Groźnego”, a miał już w ręku stare wydania „Echa Turku” z wspomnieniami Tadeusza Stachowiaka nie dowie się niczego więcej. To samo jest tam i w książce. Możemy się tylko dowiedzieć już z pamiętników więziennych czemu pod Prażuchami został razem z rannym kolegą o relacjach z Aliną z domu Borucką. Wcześniej o szczegółach ucieczki z Lublina i przeprowadzce do Bydgoszczy. No i oczywiście z książki dowiedziałem się skąd wziął się plakat z procesu będący w posiadaniu jego rodziny do dziś (jeden z dwóch znanych). Czego nie dowiedziałem się od wnuka. Ale tego nie zdradzę jeśli miałoby to zmniejszyć sprzedawalność nakładu nawet o jedną książkę. Pozostał mi niedosyt w temacie oddziału „Groźnego”.
Szkoda też, że nie opisał co było dalej we Włoszech o swoim powrocie itd. Był to bardzo ciekawy i chyba najlżejszy wątek. Dla kogoś kto się zajmuje Powstaniem Warszawskim niewątpliwie ta książka, to gratka ze względu na dokładność opisu desantu na Placu Bankowym, działalności kurierów itp. Bardzo dokładnie bez upiększeń pokazywania siebie w lepszym świetle jak to w pamiętnikach bywa.
Dla zwykłego człowieka nie interesującego się żadnym z powyższych zagadnień ta książka też może być ciekawa. Mamy w niej obraz człowieka urodzonego przed wojną w rodzinie wojskowej gdzie wpajane mu są pewne wzorce potem w pamiętnikach z więzienia obserwujemy jak zrobiono mu wodę z mózgu. Przynajmniej ja tak to odbieram bo nagle człowiek który walczył o wolną Polskę. W czasie Powstania dowiedział już jaki jest komunizm. Potem doświadczył na własnej skórze jak przebiegały śledztwa prowadzone przez komunistów. Wstępuje bez namysłu do oddziału „Groźnego”. Zostaje skazany najpierw na śmierć potem na długoletnie więzienie. Stwierdza w niektórych momentach że to co robił po wojnie czyli walka w oddziale „Groźnego” było błędem. I wszyscy którzy walczą dalej z komunizmem popełniają błąd. Chce pracować dla Polski Ludowej bo tak było by lepiej pożyteczniej. Zwrot o 180 stopni w poglądach. Dla mnie nie jest to już do końca zrozumiałe czemu człowiek z tego pokolenia po takich przejściach zaczynał w pewnym momencie tak rozumować. Oczywiście to nie ja siedziałem w więzieniu więc nie wiem jak ono wpływa na umysł w młodym wieku. Szkoda że pamiętniki się urywają być można byłoby mi łatwiej zrozumieć taką postawę nie tylko autora wspomnień, ale wielu innych którzy też nagle zaczęli się wstydzić swojej przeszłości i nie przyczyniło się do tego więzienie. Po drugie jak w każdych wspomnieniach mamy obraz czasów które wspomina bohater widzianych jego oczami. Niestety autor skupił się tylko na kilku istotnych dla niego zdarzeniach mimo że na pewno miał co pisać. Zawarte w tych opisach spostrzeżenia i jego własne odczucia są bardzo interesujące.Znowu chyba napiszę szkoda że tak te wspomnienia są okrojone.
Nie wiem jak zakończyć mój nudny wywód na temat tej książki. Książka przynajmniej dobra. Mnie się ją czytało rewelacyjnie. Wszystko zwięźle na temat bez zbędnej gadaniny. Chociaż dobre gawędziarstwo też nie jest złe zależy tylko czy autor nie przesadził. Niestety mało było o tym co mnie interesowało w tym wszystkim najbardziej. Dobrze że Stachowiak przy spisywaniu wspomnień nie zapomniał o tym okresie, a rodzina umieściła to w książce.
Gratuluję wszystkim dzięki którym ta książka powstała i jest tak ładnie wydana. To był naprawdę dobry pomysł.
